PARABÉNS

Non recordo cando foi a primeira vez que falamos longo e tendido, nin como forjouse a nosa amistade. Pero o que ainda non borrei da miña memoria foron as larjas conversacións a calquer hora do día.
Polo xeral falabamos de noite, as horas nas que solo existiamos ti máis eu.
Gustábame o que me contabas, e o que che podía contar.
Pouquiño a pouco o noso xogo ía adquirindo un nivel máis interesante, e as insinuacións estaban a flor de pel. Pero así eramos nós, e ese era o noso xogo. Quizais un xogo ilóxico, pero a nos gustábanos, e era algo que era só noso.
Claro, que diso fai xa moito tempo...